Cuma namazında hoca hutbe verirken konuşmak öyle günah ki…
Bir Cuma namazı…Herkes huşu içerisinde hocanın anlatıklarını dinliyor, kafa kafaya vermiş bir kaç kişi geyik yapmakta…Nerede olduklarının farkında değiller, o kadar rahatlar ki çevreden utandıkları da yok lak lak lak konuşup duruyorlar…
Şeytan şöyle sesleniyor:
Kalk ve tekme tokat adamlara giriş…
Ya sabır çekiyorum…
Diğer yandan sırtını duvara dayamış ve normalde kıbleye doğru oturması gerekirken geriye doğru bakan tipler…
Sığır gibi insanları izliyorlar…
Camiye her geleni tepeden tırnağa süzüyorlar…Bu tipler genellikle orta yaşlı tipler…Bir kaçıyla göz göze geliyorum herifler donuk bir şekilde bön bön etrafa bakınıyorlar…Baktıkları yeri göremeyen ve ne amaçla baktıklarını da bilmeyen beyinleri durmuş tipler…Bu bakımdan dikkate almaya bile gerek yok ama camideyiz ve bu ahmakların sayesinde insan kendini sohbete veremiyor…
Hoca yanlış yapıyor, aslında, sohbete başlamadan altını çizerek haykıracak: “lütfen kimse konuşmasın hoca vaaz verirken konuşmak büyük günah” ama nerede bu dikkat ve incelik…
Diğer yandan hoparlörün sesi öyle bir açık ki yani küçücük bir camide hoparlörün sesini bu kadar açmak ve insanın kulaklarını sağır edecek ve beyninde cızırtılar meydana getirecek çapta bir ses düzeni eşliğinde vaaz vermek neyin nesidir anlamıyorum…
Gördüğüm kadarıyla sen sürekli diğerleri ile ilgilenmekten ona buna öfke kusmaktan yaptığın ibadetlerden zevk alamıyorsun, öncelikle kendinle barışmayı denemelisin.